Encyklopedia

Tael

Tael – dawna chińska jednostka monetarna, odpowiadająca 37,3 g czystego srebra.

Etymologia nazwy 

Nazwa tael pochodzi od portugalskiego słowa tela, które z kolei prawdopodobnie zapożyczone zostało z indonezyjskiego tahil. Słowo to pierwotnie określało w handlu indyjskim ciężar srebra będący równowartością wagi danej tkaniny. Chińska nazwa, liang, pochodzi od nazwy starej miary odpowiadającej 50 gramom.

Historia taela

Tael został narzucony Chinom jako waluta po traktacie nankińskim kończącym I wojnę opiumową w 1842 roku. Traktat zobowiązywał cesarskie Chiny do wypłacenia Anglii odszkodowania w srebrze oraz wprowadzenia opartych na tym kruszcu taryf celnych. Ponieważ w Chinach nie bito monet srebrnych, Anglicy narzucili temu państwu własną, korzystną dla siebie jednostkę wagi srebra, wykorzystując do tego nowo utworzony Główny Inspektorat Celny. Pierwsze taele były odlewane ze srebra w Szanghaju od 1856 roku.

Po zawarciu w 1858 traktatu tiencińskiego taele były bite przez Mennicę Królewską w Londynie, a od 1867 w Hongkongu.

W Chinach pierwsze monety srebrne (yuan) wprowadzono w 1889 roku. Do końca cesarstwa znajdowały się jednak one w obiegu równolegle z taelami, a kurs wynosił 1 yuan do 0,72 taela.