Encyklopedia

Grosz biały śląski

Grosz biały – nazwa srebrnej monety śląskiej bitej w XVI i XVII wieku przez miasta Wrocław i Świdnicę, książąt legnicko-brzeskich, Podiebradów władających księstwami ziębickim i oleśnickim oraz nyską mennicę biskupiego księstwa nyskiego.

Wyżej wymienieni zwierzchnicy menniczy zawarli w 1506 roku porozumienie, na mocy którego postanowili ujednolicić bite przez siebie grosze ustalając zawartość czystego srebra i wagę monety. Ważyła ona 1/90 marki wrocławskiej (grzywny) czyli według systemu metrycznego 2,078 g., a zawierała 0,78 g. czystego srebra,

Grosz biały stanowił 1/36 florena. Funkcjonował również jako jednostka obrachunkowa równa 12 halerzom i 6 denarom.

W I połowie XVI wieku we Wrocławiu garniec wina reńskiego kosztował około 7 białych groszy, achtel piwa 2 grosze, kopa śledzi 14 groszy, mendel jaj ok. 1 grosza, buty z cholewami ok. 20 groszy, piła ok. groszy, podkowa 1 grosz, a cena krowy dochodziła do 200 groszy. Grosz biały był więc poręczną i podstawową jednostką pieniężną przy detalicznych transakcjach.