Encyklopedia

Bank Polski

Bank Polski – bank emisyjny i kredytowy działający w latach 1828–1885 w Królestwie Polskim, z siedzibą w Warszawie. Założony przez księcia Ksawerego Druckiego-Lubeckiego.

Była to instytucja rządowa o własnej osobowości prawnej. Bank Polski miał prawo emisji banknotów do wysokości kapitału zakładowego (początkowo 30 mln zł polskich, od 1834 — 42 mln, od 1841 — 8 mln rubli, czyli ok. 53 mln zł pol.), udzielał kredytów krótko- i długoterminowych, obsługiwał pożyczki zagraniczne.

W latach 1829–1837 finansował budowę dróg w Królestwie Polskim, 1829–1842 — górnictwo rządowe (w 1833 stał się jego inwestorem i administratorem) itp. Od 1834 finansował budowę cytadeli warszawskiej.

W 1869 został podporządkowany rosyjskiemu Ministerstwu Skarbu w Petersburgu, w 1870 pozbawiony prawa emisji banknotów i udzielania kredytów długoterminowych.

1 stycznia 1886 został postawiony w stan likwidacji (zakończonej 1894) a jego majątek przejął Bank Państwowy Rosji.