Encyklopedia

Historia waluty Argentyny

Pierwsze pieniądze, jakich używano od końca XVI w. na terenie Argentyny, sprowadzono z Hiszpanii – głównie złote escudo i srebrne reale.

Powołanie pierwszego niezależnego rządu argentyńskiej prowincji La Plata w 1810 r. było początkiem niezależności Argentyny od Hiszpanów.

Fakt ten sprawił, że w latach 1813–1815 poszczególne prowincje Argentyny biły już własne monety.
Pierwsze monety srebrne w niepodległej Argentynie wybijali w 1824 r. potomkowie Hiszpanów. Sztabki srebra dzielono na płaskie blaszki, a później w rozgrzanym metalu odciskano rysunek stempla. Monety te nazywano z hiszpańskiego „cobo de barra”, tj. ucinać ze sztaby.

W 1862 r. prowincje Argentyny zjednoczyły się w republikę, a w 1896 r. zaprzestano produkcji monet ze srebra i złota o większej średnicy i masie. Zaczęto bić nowe monety ze stopu miedzi i niklu – centavo.

Pierwsze banknoty ukazały się w 1883 r. Na banknotach zostały umieszczone wizerunki sławnych postaci i zdarzeń historycznych oraz herb Argentyny, zaprojektowany po uzyskaniu niepodległości w 1813 r. – na otoczonym wieńcem laurowym tle widnieją dłonie trzymające laskę, na których zawieszono czapkę wolności. Herb przyozdobiono od góry wschodzącym słońcem, które jest symbolem wyzwolonych państw.

W wyniku reform walutowych w 1992 r. nowym pieniądzem Argentyny zostało peso (1 peso – 100 centavo), stanowiące równowartość poprzedniej waluty – 10.000 australes. Nazwę australes na banknocie wykorzystywano do traktowania banknotów jako waluty australijskiej, fałszując je w bardzo prosty sposób. Umieszczony z boku banknotu pionowy pasek z nazwą banku argentyńskiego – BANCO CENTRAL DE LA REPUBLICA ARGENTINA – odcinano, co w efekcie pozbawiało banknot nazwy emitenta, ale nie burzyło przy tym logicznego układu graficznego.

Z bankowością argentyńską związany był nasz pisarz Witold Gombrowicz. W swojej publikacji pt. Testament. Rozmowy z Dominikiem de Roux opowiada, w jaki sposób znalazł się w Argentynie – „jakby jakaś ręka olbrzymia wzięła mnie za kołnierz, wyjęła z Polski i przeniosła do tego lądu, zagubionego na oceanie, a jednak europejskiego... akurat na miesiąc przed wybuchem wojny”. Gombrowicz pracował w Banco Polaco od grudnia 1947 r. do 1955 r., tj. do czasu gdy bank sprzedano Argentyńczykom. Najważniejszą czynnością, którą wykonywał przez wiele lat, były sprawozdania z działalności banku. Banco Polaco była Powszechną Kasą Oszczędności. Od 1945 r. należała do rządu w Warszawie. Filię w Buenos Aires otworzono w 1925 r.; dyrektorem był Juliusz Nowiński i zatrudnionych było 30 osób z Polski. Bank posiadał własną przychodnię lekarską i dwa domy wczasowe.