	Od późnych lat 60. XIX wieku w Stanach Zjednoczonych zaczęto poważnie rozważać ideę stworzenia amerykańskiego pieniądza, który byłby w stanie konkurować z innymi popularnymi srebrnymi monetami (np. talarem Marii Teresy albo meksykańskim peso) w handlu międzynarodowym. W roku 1873 Kongres USA uchwalił akt, zgodnie z którym zezwolono na bicie tzw. „dolarów handlowych” (ang. Trade Dollars). Dokument przewidywał bicie monet do nominału 5-dolarowego. Powstał szereg wzorów nowej monety. Ostatecznie do realizacji obrano projekt Williama Barbera.

	Bicie monet rozpoczęto niedługo po uchwaleniu aktu monetarnego z 1873 roku. Bito srebrne jednodolarówki o wadze 27,2 gramów, przy czym zawartość czystego srebra równa była 90% masy monety. Większość nakładu trafiała na rynek Chiński. W Chinach amerykańscy biznesmeni od wielu lat borykali się z problemami w handlu. Musieli bowiem każdorazowo wymieniać srebrne dolary na meksykańskie peso lub hiszpańskiego dolara, które były najbardziej rozpoznawalnymi monetami w handlu międzynarodowym w Chinach. Chińczycy cenili sobie długoletnią niezmienność w wizerunku monety oraz dużo wyższą od amerykańskich dolarów wagę. Inne srebrne monety, mimo iż otrzymywały chiński kontrmatki świadczące o zawartości konkretnej ilości srebra, nie dorównywały popularności meksykańskiej i hiszpańskiej monecie.


	Trade Dolar z 1876 roku

	W połowie lat 70 niespotykane dotychczas w obrocie wewnętrznym trade dollars zaczęły masowo pojawiać się w kieszeniach przeciętnych Amerykanów. Sprzyjały temu dwa czynniki. Po pierwsze Kongres Stanów Zjednoczonych uchwalił akt, zgodnie z którym zezwolono zamienianie srebrnych dolarów na papierowe nominały i odwrotnie. Po drugie, cena srebra w połowie lat 70. XIX wieku gwałtownie się obniżyła. Spowodowało to obniżenie się wartości srebra w monecie, która nie osiągała już równowartości jednego dolara. Na masową skalę zaczęto więc przetapiać srebro i powierzać je mennicom, aby wybijały z nich trade dollars. Akt monetarny z 1973 zezwalał bowiem na bicie tych monet ze srebra powierzonego mennicy. Tym samym srebro o mniejszej wartości rynkowej osiągało większą wartość nominalną po wybiciu z nich trade dollars. Stały się one niechcianą monetą, do której ludność szybko utraciła zaufanie. Pracodawcy zaopatrywali się w monetę po koszcie mniejszym niż dolar, po czym wypłacali w nich pensje pracownikom. Wiele instytucji (np. banki) nie przyjmowało jednak trade dollars.

	Rozważania o wyglądzie monety pięciodolarowej szybko ukrócił akt z 22 lipca 1876 roku, który oficjalnie wycofał monety z obiegu. Wprowadzono również pewne obostrzenia, które miały ograniczyć możliwość bicia monety ze srebra powierzonego na masową skalę. Nie ograniczyło to jednak umieszczania kolejnych transz trade dollars w obiegu przez producentów srebra, którzy odpowiednie wcześniej zaopatrzyli się w duże ilości monety. W obiegu krążyło zatem około 7 milionów srebrnych „dolarów handlowych”, z czego ponad połowa znalazła się w obiegu już po akcie z lipca 1876 roku.

	W wyniku nacisków społecznych w roku 1978 zaprzestano bicia monet na masową skalę. Produkcja niskonakładowych lustrzanych odbitek trwała do roku 1883. Co ciekawe, trade dolar został oficjalnie przywrócony do obiegu wewnątrz Stanów Zjednoczonych aktem monetarnym z 1965 roku, który jednoznacznie stwierdza, iż wszystkie monety i banknoty wyprodukowane kiedykolwiek przez Stany Zjednoczone stanowią prawny środek płatniczy. Oczywiście wartość bulionowa, ale przede wszystkim numizmatyczna znacznie przewyższa wartość nominalną srebrnych trade dollars, poszukiwanych obecnie przez kolekcjonerów monet na całym świecie.

	Nakłady w latach: 1873 396.635 1873-CC 124.500 1873-S 703.000 1874 987.100 1874-CC 1.373.200 1874-S 2.549.000 1875 218.200 1875-CC 1.573.700 1875-S 4.487.000 1876 455.000 1876-CC 509.000 1876-S 5.227.000 1877 3.039.200 1877-CC 534.000 1877-S 9.519.000 1878-CC 97.000 1878-S 4.162.000




	Źródło: tradedollars.net, ebay
	Autor: Marcin Redo
	2013-01-10