Indie to jeden z najludniejszych i najszybciej rozwijających się krajów świata. Obok Chin stanowią potęgę w rejonie środkowej Azji. Historia tego państwa jest imponująca – rozkwit starożytnych ludów z obszarów dzisiejszych Indii datujemy na drugie tysiąclecie przed naszą erą. Historia i bogactwo numizmatyki indyjskiej jest równie imponujące.

Monety wczesnego okresu, tj. między IV w. p.n.e. a I w. n.e. wykonane były zarówno z miedzi, jak i ze srebra i przedstawiały głównie motywy zwierzęce i roślinne. Zarówno pojawienie się, jak i utrzymanie praktyki bimetalizmu (równoczesna koegzystencja monet srebrnych i miedzianych w jednym królestwie) w starożytnych Indiach stanowi dość dużą ciekawostkę dla numizmatyków. Na monetach dość wcześnie pojawiły się napisy w językach prakrytyjskich (grupa języków różnych królestw indyjskich, będąca w użyciu do ok. X wieku n.e.). Pierwsze monety pojawiły się w rejonie Mahadżanapada (skupisko państw na północy półwyspu indyjskiego), jeszcze przed atakiem Aleksandra Wielkiego. Monety tego okresu posiadały nabite określone punce, które miały potwierdzać ich autentyczność (co ciekawe, niektóre z nich miały nabitą np. swastykę – stary symbol filozofii buddyjskiej). Monety miały jedną, ściśle ustaloną wagę, jednak bardzo różne kształty i rozmiary. Wynikało to z nierównych form do cięcia. Mincerze ręcznie przycinali blaszki wedle swojego uznania, tak by każda „trzymała” odpowiednią wagę. Handel imperium Kuszanów z Cesarstwem Rzymskim W pierwszym wieku naszej ery zaowocował pojawieniem się na półwyspie indyjskim monet złotych. Władcy imperium Kuszanów wyłapywali złote monety przetapiając je i produkując własną monetę. Wg. niektórych źródeł, wartość importu dóbr z Indii, Chin i półwyspu arabskiego do Rzymu w owym czasie stanowiła ponad 100 milionów sestercji rocznie. Część władców Indii południowych naśladowało nawet monety starożytnego Rzymu pragnąc w ten sposób umocni swoją pozycję w polityce lokalnej.

Indie, 300 r. n. e. Dinar w złocie. Prezentowana moneta pochodzi z aukcji 40 WCN.

Na okres imperium Guptów przypada już masowa produkcja monet złotych (IV – VI w.n.e.). Głównym motywem na monetach był wizerunek władców odprawiających różne rytuały religijne. Podobne motywy często towarzyszyły monetom srebrnym. Co ciekawe, zawartość czystego złota w monecie guptyjskiej doskonale obrazuje pogorszenie sytuacji gospodarczej na przestrzeni ok. 150 lat. Monety pierwszego władcy, Czandargupty I, zawierały bowiem 90% czystego kruszcu, natomiast za czasów ostatniego władcy proporcja ta spadła do ok. 75%. Pierwszy władca umieścił ponadto na monecie pierwszy wizerunek kobiecy – była to jego żona, Kumaradewi, a na monecie widniał ponadto zapis jej imienia. Kolejne stulecia, na które przypadała dominacja Hunów i wpływy muzułmańskie (do X wieku) obfitują w mennictwie w motywy siedzącej bogini z zapisem imienia króla.

W XVI wieku, za panowania cesarza Akbara w Indiach rozpowszechnione już były monety bogato zdobione islamską kaligrafią. Za czasów panowania tego władcy, główną drobną jednostką nominalną był „daam”. Przypuszcza się, iż angielskie słowo „damn” ze zwrotu „I don’t give a damn” („Nic mnie to nie obchodzi”, „Nie przywiązuję do tego uwagi”) pochodzi właśnie od nazwy tej miedzianej monety. W XIX wieku produkcją monety brytyjskiej zajmowała się British India Company pod wodzą władz brytyjskich. Lokalne księstwa wydawały emitowały swoje pieniądze, jednak wzorem nawiązując do oficjalnej monety. W 1906 roku przegłosowano ustawę o mennictwie, która określiła formalnie walutę Indii, rupię. Po II wojnie światowej trzy państwa historycznie wywodzące się z kultury indyjskiej, takie jak Indie, Pakistan oraz Sri Lanka zaczęły wydawać swoje własne waluty. Od 1972 roku do grona suwerennych remitentów dołączył również Bangladesz.